ประวัติศาสตร์ปาปัวกินี 

ประวัติศาสตร์หลักฐานทางโบราณคดีระบุว่า มนุษย์เข้ามาตั้งถิ่นฐานบนเกาะนิวกินีมานานกว่า 60,000 ปี คาดว่าเป็นกลุ่มคนที่อพยพมาจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในยุคน้ำแข็ง (Ice Age) ในช่วงศตวรรษที่ 16 นักเดินเรือชาวโปรตุเกสและสเปนเป็นชาวยุโรปกลุ่มแรกที่เข้ามาในดินแดนแห่งนี้ ดอน ฮอร์เก เดอ เมเนเซส ชาวโปรตุเกสได้ตั้งชื่อเกาะนี้ว่า “ปาปัว” (Papua) ซึ่งเป็นภาษาต่อมา แยนจิโอ ออร์ติซ เดอ เรอเตซ ชาวสเปนได้เรียกเกาะนี้ว่า “นิวกินี” (New Guinea) เนื่องจากเห็นว่า ชนพื้นเมืองมีความคล้ายคลึงกับชนพื้นเมืองในประเทศกินี (Guinea) ในแอฟริกาตะวันตก

•                    ปี ค.ศ. 1884 เยอรมณีได้เข้ายึดครองภาคเหนือของเกาะ รวมทั้งเกาะโบเกนวิลล์ เรียกว่า German New Guinea

•                    ปี ค.ศ. 1888 อังกฤษเข้ายึดครองส่วนใต้ของเกาะ เรียกว่า British New Guinea

•                    จนกระทั้งปี ค.ศ. 1941 ญี่ปุ่นได้บุกเข้ายึดและเป็นผู้ปกครองเกาะจนสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 2 ในปี ค.ศ. 1945

•                    จากนั้น ในปี ค.ศ. 1949 ปาปัวและนิวกินีตกอยู่ในภาวะทรัสตีของสหประชาชาติ โดยมีออสเตรเลียเป็นผู้ดูแล

     

      ภาวะทรัสตี(Trusteeship)

หมายถึง  ดินแดนที่ยังปกครองตนเองไม่ได้ ยังไม่ได้รับเอกราชที่สมบูรณ์ ซึ่งองค์การต้องให้ความคุ้มครองดูแล

การที่สหประชาชาติจัดตั้งระบบการภาวะทรัสตีขึ้นเนื่องจากมีวัตถุประสงค์ดังต่อไปนี้

1. เพื่อส่งเสริมความก้าวหน้าของประชาชนแห่งดินแดนทรัสตีไปสู่การปกครองตนเองหรือความเป็นเอกราช

2. เพื่อสนับสนุนการเคารพสิทธิมนุษยชนและเพื่อส่งเสริมการพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันระหว่างประชากรของโลก

3.ให้ดินแดนที่อยู่ในระบบภาวะทรัสตี มีความเจริญก้าวหน้าทั้งในด้านสังคม เศรษฐกิจ การเมืองและการศึกษา เพื่อให้มีความสามารถปกครองตนเองได้ในเวลาอันสมควร

•                    เรียกดินแดนนี้ว่า “Territory of Papua and New Guinea”

•                    ปี ค.ศ. 1972 ได้เปลี่ยนชื่อเป็นปาปัวนิวกินี (Papua New Guinea) 

•                    พร้อมทั้งจัดการเลือกตั้งคณะรัฐมนตรี ได้หัวหน้าคณะรัฐมนตรีคือ  Michael Somare   

•                    ปี ค.ศ. 1975 ปาปัวนิวกินีได้รับเอกราชจากออสเตรเลีย 

   ภาษา

ปาปัวนิวกีนีมีภาษามากกว่าประเทศอื่นๆมีกว่า 820 ภาษาพื้นเมืองเช่นอังกฤษพิดจินและภาษาโมตู คิดเป็น 12 % ของภาษาของโลกภาษาพื้นเมืองที่จัดเป็นหนึ่งในสองกลุ่มใหญ่ประมาณ 715 ภาษาและยังมีการรับรองภาษาราชการถึง 3 ภาษา คือ ภาษาอังกฤษ ภาษาท๊อกพิซิน และภาษาฮิริโทตู

  ศาสนา

ขาวปาปัวนิวกินีส่วนใหญ่นับถือศาสนาคริสต์ นิกายโรมันคาทอริก นิกายลูเธอรัน และที่เหลือนับถือความเชื่อพื่นเมือง

  อาหาร

ส่วนใหญ่ชนเผ่าดำรงชีวิตด้วยการฆ่าสัตร์จำพวกหมูป่า นก งู แมลงเล็กๆ และกินผักจำพวกปาล์ม

           การทำแป้งจากต้นสาคู





     


           การเตรียมอาหาร

ที่อยู่อาศัย

แต่ละชนเผ่าส่วนใหญ่จะอยู่บนต้นไม้ หรือบ้านต้นไม้ ลักษณะของบ้านจะปลูกขึ้นที่สูง

ความสัมพันธ์ระหว่างชนเผ่า

แต่ละหมูบ้านจะมีบ้านเรือนแค่ 1-5 หลัง ระยะห่างของกลุ่มการตั้งถิ่นฐานจะห่างกัน เนื่องจากภูมิศาสตร์ที่เป็นเขา ทำให้กลุ่มชนบางกลุ่มมีความเป็นอยู่ที่สันโดษและไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับกลุ่มชนอื่นๆ ที่อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่กิโลเมตรแต่น้อย